ភ្លេងមហោរី

Published: Tuesday, 07 January 2014 Written by: Chan Virak Singha

មហោរី គឺជាគ្រឿងភ្លេង ដេញ ដំ ផ្លុំ កូត មួយវង់គ្រប់ប្រដាប់ ( ភ្លេងខ្សែ ) ខ្មែរច្រើនហៅ​ចំពោះ​​​​​​​​​​​តែ​ភ្លេងខ្សែសម្រាប់លេងថ្វាយក្សត្រ ។

ភ្លេងមហោរីមានប្រភពចេញពីចរន្តអ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយ ដែលនៅជុំវិញរាជាមានទំនាក់​ទំនងផ្សាភ្ជាប់ទៅនឹងការសប្បាយផ្សេងៗ តាមចំណងចំណូលចិត្តរបស់អ្នកមានឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់​ ( ស្តេច‑នាម៉ឺន‑មន្ត្រី ) នៅក្នុងសង្គមកម្ពុជាតាំងពីយូរលង់មកហើយ ។ វង់ភ្លេងនេះចាត់ទុកថាជា​វង់ភ្លេងសំនៀងស្រាល ឬ វង់ភ្លេងអ្នកប្រាជ្ញ ។

ដើម្បីស្គាល់វង់ភ្លេងមហោរី តោងស្គាល់ចិត្តគំនិតរបស់តន្ត្រីករនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រមួយ ​ ភូមិសាស្ត្រមួយ​ ជីវសាស្ត្រមួយ ប្រជាសាស្ត្រមួយ កាលវេលាមួយ និង បរិយាកាស រស់​នៅ​មួយ​ជាកំណត់ ។​ អ្នកប្រាជ្ញខាងតន្ត្រីមហោរីមានទឹកចិត្តមធ្យម ទន់ ឬ រឹងយ៉ាងល្មមបែបជាសម្របនិយម តាមកាលៈទេសៈតាមសង្គមបរិយាស ។​តាមរយៈ​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​យើងឃើញថា ក្រោយសម័យមហានគររាជាខ្មែរ​ពុំសូវមានឳកាស​ធ្វើនយោបាយឯករាជ្យដឹកនាំ ប្រទេសជាតិតាមបែបស្វ័យគ្រប់គ្រង បានយូរ​អង្វែងឡើយ​គឺ​ច្រើនតែបរទេស​ធ្វើអាណានិគមពី​លើ ។ ប៉ុន្តែរាជា​ខ្មែរមាន​ឳកាសធ្វើ​ការងា​រ​វប្បធម៌ច្រើន​ជាង​ការងារនយោបាយ ។​ តាមប្រភពភូមិសាស្ត្រយើងឃើញថា ជ្រោយសុវណ្ណភូមិជា​ទឹកដីសំបូរណ៍បែប​ទៅដោយ​សម្បតិ្តធម្មជាតិ និង ធាតុអាកាសអំណោយផលជាទីបំផុត ដល់ដំណាំកសិកម្មមាន ភ្នំ ព្រៃឈើ បឹងបួរ អូរ ស្ទឹង ទន្លេ សមុទ្រ និង សម្បត្តិធម្មជាតិបែបនេះ ជាកត្តាធ្វើឲ្យប្រជាជនជាពិសេសអ្នក​ប្រាជ្ញខាងតន្ត្រី មានចិត្តគំនិតមិនខ្វល់ពីជីវភាពរស់នៅរបស់ខ្លួនឡើង ។​ តាមប្រភពជីវសាស្ត្របញ្ជាក់ឲ្យឃើញថា ខ្មែរមានពូជអំបូរ និង ឈាមជ័រខ្មែរ‑មន ជាពូជ​មានប្រាជ្ញឆ្លាតវាងវៃ ពូកែចងចាំក្នុងចិត្តជាងជនជាតិដទៃក្នុងតំបន់ ។តាមប្រភពប្រជាសាស្ត្រជាក់ស្តែងគឺ ប្រជាជនខ្មែរ​មានចំនួនតិចទឹកដី​ធំធម្មជាតិ​អំណោយ​​ ផលធ្វើឲ្យខ្មែរមានចិត្តទូលាយរាក់ទាក់ ទទួលភ្ញៀវ ចិត្តស្មោះត្រង់ ឧស្សាហ៍ព្យាយាម ដែលបាន​បញ្ចេញ​មកតាមរយៈ​បទភ្លេង​បទច្រៀងមហោរី​ទាំងឡាយ​ច្រើនមានលក្ខណៈ បញ្ចាក់ពីសន្តាន​ចិត្តខាងលើនេះ ។

តាមប្រភពកាលវេលា ឃើញថាអ្នកប្រាជ្ញខាងតន្ត្រីមានសេរីភាព​ មានឳកាសច្រើនក្នុង​ការ​កសាងស្នាដៃនិពន្ធបទភ្លេង និង​ ច្រៀងមហោរីព្រោះអ្នកប្រាជ្ញទាំងនោះនៅជាប់នឹងរាជា ហើយមានសិទ្ធមានឳកាសធ្វើតែការងារវប្បធម៌ក្នុងរាជវាំង ឬ រាជធានីច្រើនជាងការងារ​នយោបាយ ។ ដូច្នេះហើយបានជាកេរ្ត៍មរត៌កវប្បធម៌ សិល្បៈពិសេសបទភ្លេង បទច្រៀងមហោរី​មានច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ណាស់ដែលយើងកំពុកតែប្រើប្រាស់វាក្នុង​ ពេលបច្ចុប្បន្នដើម្បីបំពេញ​សេចក្តីត្រូវការខាងជីវភាពស្មារតីសង្គម ។

តាមប្រភពនិយាយតៗ របស់តន្ត្រីករចាស់ៗក្នុងព្រះបរមរាជវាំងពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់ ​មួយដូចជាប្រសាសន៍របស់ ឃុន អក្ខរា ពិណពាទ្យ សូ អិន ក្រុមភ្លេងព្រះរាជទ្រព្យជំនាន់មុន​ បានប្រាប់តមកលោក ឧកញ៉ាមហាធិបតី មាស ឌី ប្រធានក្រុមភ្លេងព្រះរាជទ្រព្យ ហើយឃុន មាស ឌី បានមានប្រសាសន៍ក្នុងឆ្នាំ ១៩៦៥ ថា : “ វង់ភ្លេងមហោរីខ្មែរ មានកំណើតតាំងពីចុង​សម័យមហានគរ ហើយរីកចម្រើនខ្លាំងក្នុងសម័យសង្វែក ។ មុនសម័យលង្វែកមានវង់ភ្លេង​មួយបែបហៅថា មហោរីពិណពាទ្យ ( មហោរីប៉ីពាទ្យ ) ដែលជាវង់ភ្លេងបំបែកខ្លួនចេញពីវង់ ​ភ្លេងការ និង វង់ភ្លេងពិណពាទ្យ ។ វង់ភ្លេងមហោរីពិណពាទ្យនោះប្រគំដោយប្រុសៗ សុទ្ធសាធ​ច្រើនប្រគំបទភ្លេងពិណពាទ្យទៀតផង ។ ក្រោយសម័យសង្វែកមានក្រុមនារីសុទ្ធជាអ្នកប្រគំវង់ ភ្លេងមហោរី ពិណពាទ្យនោះវិញ ហើយថែមទាំងមាននារីជាច្រើនជាអ្នកច្រៀង មានសំនៀងដ៏​ពីរោះដូចសត្វស្លាប ម្យ៉ាងឈ្មោះសត្វ ណូរី ( នោរី ) ។ វង់ភ្លេងក្រុមនារីបែបខាងលើនេះបានរីក​រាល​ ដាលពេញផ្ទៃវាំងព្រមទាំងតាមផ្ទះនាម៉ឺនធំៗជុំវិញវាជា ។ ជាប្រចាំឆ្នាំគេតែងតែធ្វើមហោ​ស្រព​ វង់តន្ត្រីប្រភេទនោះសម្រាប់ជ្រើសរើសក្រុមពូកែចំណានៗបញ្ចូលក្នុងក្រុមភ្លេងរបស់រាជា ​។ មហោស្រពវង់ភ្លេងនារីចេះតែល្បីឡើងៗពីមួយឆ្នាំ ធ្វើឲ្យមហោជនគ្រប់មជ្ឃដ្ឋាន​ក្នុងសង្គមកាន់​តែ​យកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងឡើងៗ ។

ពាក្យថាភ្លេងមហោរីទំនងជាពាក្យយារ មកពីពាក្យណូរី ( នារី )​ ។ វង់ភ្លេងមហោរីនេះអ្នក ប្រគំក៏ស្រី​ អ្នកច្រៀងក៏ស្រី មានសំនៀងពីរោះប្រៀបបាននឹងសំនៀងសត្វ ណូរី ( នារី ) ។ សត្វ​ណូរី ជាបក្សីមួយប្រភេទមានសម្បុរក្រហមមានរូបស្រដៀងនឹងសេកសោម ចូលចិត្តស៊ីផ្លែជ្រៃ​ជា​អាហារ ។ មានបទមហោរីឈ្មោះមួយថា “ ឳសត្វមហោរី “ ( ឳសត្វមហោរីយំស៊ីផ្លែជ្រៃ ) កាលពី​មុនប្រហែលមានឈ្មោះថា​ “ ឳសត្វណូរី “ ( ឳសត្វណូរីយំស៊ីផ្លែជ្រៃ ) ។ តាមការ​ពិត​សត្វ​ឈ្មោះ​​មហោរីគ្មានទេ ក្នុងចំណោមសត្វស្លាបទាំងឡាយនៅកម្ពុជា មានតែសត្វណូរីនេះ​ឯង ។

លោក ឧកញ៉ា ឈឹម ក្រសេម បានសរសេរទុកថា គ្រឿងតូរ្យតន្ត្រីរបស់ខ្មែរយើងដែ​ល​លេងសព្វថ្ងៃនេះបានបែបមកពីប្រទេសឥណ្ឌា តាំងពីសម័យព្រេងនាយរហូតដល់មកសម័យ​​​​ក្រោយវិជ្ជាតូរ្យតន្ត្រី និង បែបគ្រឿងតូរ្យតន្ត្រីរបស់ខ្មែរបានផ្សាយចេញទៅប្រទេសសៀមក្នុង​សម័យក្រុង ស្រីអយុធ្យា គឺក្នុរវាង ព.ស.​ ១៨៩៣‑២៣១០ ។

ការផ្លាស់ប្តូរពាក្យពីមនោហារី ឬ ណូរីមកជាមហោរីបែបនេះ ប្រហែលជាអ្នកស្រុក​និយមចូលចិត្តសម្រួលទៅតាមភាសានិយាយ ដូចជាមានឈ្មោះ ភូមិ ឃុំស្រុក ខេត្តជាច្រើនដែល​ ខ្មែរពីជំនាន់ទៅជំនាន់មួយនាំគ្នាផ្លាស់ប្តូរឈ្មោះបំភ្លេចឈ្មោះចាស់ដាក់ឈ្មោះថ្មី ។ មានដើមឈើ​ខ្លះមានឈ្មោះផ្សេង ប៉ុន្តែខ្មែរបែរជានាំគ្នាហៅឈ្មោះដើមឈើនោះផ្សេងៗទៅវិញ ដូចជាដើម​ចាមរី សព្វថ្ងៃខ្មែរនាំគ្នាហៅថា ដើមអំពិលបារាំង ។ មានបទភ្លេងខ្លះដូចជា បទកុកគ្រោង​ ១ ជាន់ សព្វថ្ងៃនាំគ្នាហៅថា បទកន្តុបម៉ែមួយ ។

វង់ភ្លេងមហោរី ( មហោរីពិណពាទ្យ ) មានកំណើតបែបចេញពីវង់ភ្លេងពីរគឺ ​​​​​​​ វង់ភ្លេងការ​បុរាណ និង វង់ភ្លេងពិណពាទ្យ ។ ឧបករណ៍ភ្លេងមានខ្សែ បំបែកចេញពីវង់ភ្លេងការបុរាណ ឧបករណ៍ភ្លេងគោះ ដំ បំបែកចេញពីភ្លេងពិណពាទ្យ ។

វង់ភ្លេងមហោរីមានការវិវឌ្ឍន៍ពីសម័យមួយទៅសម័យមួយ ពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ ដោយគ្មានការកំណត់ច្បាស់លាស់ដូចជា :

ទី ១: វង់ភ្លេងមហោរីដំបូងមានឧបករណ៍ ទ្រខ្មែរ១ , ចាប៉ីដងវែង១ , ខ្លុយ១ , ស្គរថូន ១ , ស្គររមនា ១​ និង ឈិង ១ គូ ។

ទី ២: មានឈ្មោះថា មហោរីគ្រឿងពិណពាទ្យ មានឧបករណ៍ ទ្រខ្មែរ១ , តាខេ១ , ខ្លុយ១ , រនាតឯកមាស១ , ( រនាតថោង ) រនាតឯកផ្លែប្ញស្សីធម្មតា ១ រនាតឯកតូចបំផុត ១ គងវង់ធំ ១ គងវង់តូច ១ , ស្គរថូន ១ , និង ឈិង ១ គូ ។

ទី ៣ : មានឈ្មោះថាមហោរីគ្រឿងខ្សែមានឧបករណ៍ ទ្រខ្មែរ ១ , តាខេ ១ , ខ្លុយ ១, ចាប៉ី​ ១ , ទ្រអ៊ូ ១ , ទ្រឆេ​ ១ , រនាតឯកផ្លែប្ញស្សី ១ , រនាតធុង ១ , គងវង់តូច ១ , ស្គរថូន ១ , ស្គររមនា ១​​ ​ និង​ ឈិង ១ គូ ។

ទី ៤: មានឈ្មោះថាវង់ភ្លេងប៉ីកែវ ឬ ក្រុមមហោរីព្រះរាជទ្រព្យ មានឧបករណ៍ រនាតឯក១ រនាតធុង ១ , តាខេតូច ១ , តាខេធំ ១ , ខ្លុយ ១ , ទ្រអ៊ូ ១ , ចាប៉ីដងវែង ១ , ទ្រធេអ៊ូ ១ , ទ្រធេសោ ១ ស្គរដូចស្គរអារក្ស ១ , ស្គរថូន ១ , ស្គររមនា ១ , ក្រាប់ភួង ១ និង ឈិង ១ គូ ។

ទី ៥ : មានឈ្មោះថាវង់ភ្លេងមហោរីវង់ធំ មានឧបករណ៍ រនាតឯក​ ១ , រនាតធុន ១ , តាខេធុង ១ , តាខេតូច ១ , តាខេធំ ១ , ខ្លុយតូច ១ , ទ្រអ៊ូ ១ , ទ្រសោធំ ១ , ទ្រសោតូច ១ , ទ្រធេអ៊ូ ១ , ស្គរថូន ១ , ស្គររមនាក្រាប់ភួង ១ និង ឈិង ១ គូ ។

ទី ៦ : មានឈ្មោះថាមហោរីច្នៃរ មានបន្ថែមឧបករណ៍ ឃឹមតូច ឃឹមធំ យកពីវង់ភ្លេង​បាសាក់ និង ឧបករណ៍ភ្លេងអឺរ៉ុបមួយចំនួនតាមចំណូលចិត្តដូចជា អាក់គ័រដែអុង ហ្គីតា វីយូឡុង សាក់សូ អាម៉ូនីញ៉ម ។ល។ វង់ភ្លេងមហោរីច្នៃគឺ សំដៅតែវង់ភ្លេងនោះមានឧបករណ៍ ភ្លេងអឺរ៉ុបលាយចម្រុះនឹងឧបករណ៍ភ្លេងខ្មែរប្រគំចូលគ្នា មិនមែនសំដៅលើបទភ្លេងទេ ។

 សារៈសំខាន់របស់ភ្លេងមហោរី

ភ្លេងមហោរីជា ប្រភេទភ្លេងមានសំនៀងស្រាល ព្រោះតែវង់ភ្លេងនេះប្រើឧបករណ៍ខ្សែ ឧបករណ៍ផ្លុំ និង ឧបករណ៍គោះ ដំ ដោយអន្លួងទន់ដែលសុទ្ធតែឧបករណ៍ភ្លេងមានសំនៀង​តិច​ហើយ​ស្រាលមិនដូចឧបករណ៍ភ្លេង ប្រើក្នុងវង់ភ្លេងពិណពាទ្យ ដែលប្រើសុទ្ធតែអន្លូងរឹង និង មាន​សំនៀងខ្លាំងហើយធ្ងន់ ។

តាំងពីដើមរហូតដល់បច្ចុប្បន្ននេះវង់ភ្លេងមហោរី មានសារៈសំខាន់តែក្នុងពិធីកម្សាន្ត​សប្បាយដូចជាពិធីជប់លៀង ពិធីបុណ្យចុះផែរបស់វាជា ( សក្រវាចុះផែ ) ពិធីសំដែងល្ខោន​មហោរី និង ពិធីជូនរបាំតូចតាច ។

បទភ្លេងបហោរីស្ទើរតែភាគច្រើន ជាបទកំដរចម្រៀង ។ បទចម្រៀងមហោរីច្រើន​តែជាបទផ្តោះផ្តងស្នេហា ដែលមានលក្ខណៈទន់ភ្លន់ តំអែតំអូញ ថ្នាក់ថ្នមលួងលោម ច្រើនជាង​លក្ខណៈស្វាហាប់ម៉ឺងម៉ាត់​ ។

បទភ្លេង និង ចម្រៀងមានលក្ខណៈទន់ភ្លន់បែបនេះ មកពីវង់ភ្លេងនេះមានកំណើតក្នុង​កាលៈទេសៈក្រោយអរិយធម៌អង្គរ ក្នុងពេលដែលប្រទេសជាតិស្ថិតនៅក្នុងសភាពអន់ថយគឺ អន់ថយទាំងវិស័យនយោបាយ ទាំងវិស័យសង្គម ទាំងវិស័យសេដ្ឋកិច្ច ទាំងវិស័យសាសនា ។ សមាជិកក្នុងសង្គមមានសិទ្ធធ្វើតែវប្បធម៌សមស្របតែប៉ុណ្ណោះ ។ ពិសេសទៅទៀតវង់ភ្លេង​មហោរីនេះបានកើតឡើង និង ថែរក្សាដោយក្រុមអ្នកមានឋានៈ ខ្ពង់ខ្ពស់ សម្រាប់បម្រើតែ​​សេចក្តី​សប្បាយក្នុងពេលទំនេរពីការងារប្រទេសជាតិ ។

តាំងពីដើមរៀងរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ វង់ភ្លេងមហោរីនៅពុំទាន់មានឥទ្ធិពលខ្លាំង​ក្លា​ក្នុងចំណោមប្រជាជននៅឡើយទេ ។ ប្រជាជននៅតាមជនបទស្រែសម្ការ កម្រមានវង់ភ្លេង​មហោរីក្នុងភូមិស្រុករបស់ខ្លួនបានត្រឹមត្រូវណាស់ ពីព្រោះវង់ភ្លេងមហោរី នេះមិនសូវសមស្រប​ទៅ​នឹងតម្រូវការចាំបាច់ក្នុងជីវិតរបស់ពួកគាត់ ដូចវង់ភ្លេងការ ឬ វង់ភ្លេងពិណពាទ្យឡើយ ។ ប្រជាជនមានចំណូលចិត្តតែលើបទភ្លេង និង ចម្រៀងមហោរីខ្លីៗសម្រាប់ប្រគំស្តាប់កម្សាន្ត តាមរយៈវង់ភ្លេងការសម័យទំនើប ឬ តាមរយៈរង់ភ្លេងអាយ៉ៃ ឬ តាមរយៈវង់ភ្លេងល្ខោន បាសាក់តែប៉ុណ្ណោះ​ ។ មានបទមហោរីធំៗ វែងៗ ជាច្រើនរយបទដែលប្រជាជនពុំអើពើយក​ចិត្តទុកដាក់ក្នុងការ រៀនសូត្របន្តឡើយ ។ បទធំៗ វែងៗ ភាគច្រើនជាសាច់បទស្រទន់ពីរោះ ហាក់ដូចជាទន់ជ្រាយប៉ុន្តែក្នុងបទទាំងនោះដូនតាយើងបានបង្កប់នូវចរិតរឹងប៉ឹង ស្វាហាប់ រើបម្រះ តស៊ូ ដោយយកបញ្ញវប្បៈធ្វើជាអាវុធផងដែរ ពីព្រោះកម្លាំងបាយត្រូវបានទ្រុឌទ្រោម និង កៀបសង្កប់​ ។

របៀបប្រគំភ្លេងមហោរី

ការប្រគំភ្លេងមហោរីកំដរក្នុងបរិយាកាសធម្មតាណាមួយ តាំងពីសម័យដើមរហូតម​ក​ដល់​​បច្ចុប្បន្ននេះ ត្រូវប្រគំបទឲ្យរ៉េតបទដទៃទៀត ។ បទឲ្យរ៉េត ( អាយុយឺនយូរ ) គឺជាបទប្រចាំ​វង់ភ្លេងមហោរី សម្រាប់ពិធីបួងសួងរំលឹក គុណគ្រូ ។ បទនេះប្រគំបានតែម្តងទេក្នុងពិធីប្រគំបទ​ភ្លេងមហោរីម្តងៗ ។

ការប្រគំបទភ្លេងមហោរី ត្រូវប្រគំឡើងចេញឧបករណ៍ រនាតឯកជាអ្នកនាំមុខបញ្ចេញ​បទភ្លេងមុនគេបង្អស់ ប៉ុន្តែជួនកាលគេអាចឲ្យទ្រសោតូចផ្តើមចេញបទមុនគេ ក៏មានម្តងម្កាល​ដែរ ។ ប្រសិនបើការប្រគំមានច្រៀងផងនោះ ការចាប់ផ្តើមបទភ្លេង ត្រូវប្រែប្រួលទៅតាមសាច់​បទនៃចម្រៀង ។ បទចម្រៀងខ្លះត្រូវភ្លេងចាប់ផ្តើមមុន បទចម្រៀងខ្លះទៀតច្រៀងចាប់ផ្តើមបទ​មុនភ្លេង ។ បទនេះចម្រៀងវែងភ្លេងទទួលខ្លី បទខ្លះចម្រៀងខ្លីភ្លេងទទួលវែង បទខ្លះ​ចម្រៀង​ខ្លី​ភ្លេង​ទទួលវែង ប៉ុន្តែរាល់ការបញ្ចប់​គឺ សុទ្ធតែភ្លេងជាអ្នកបញ្ចប់ ។

ក្នុងការប្រគំម្តងៗ គេច្រើនតែយកឧបករណ៍ភ្លេងមួយមុខយកមួយចូលរួមប្រគំ​ ពីព្រោះ​អ្នកភ្លេងខ្លាចប៉ះទង្គិចគ្នាដល់ការបញ្ចេញទឹកដៃ ( ផ្លូវ ) របស់គេម្នាក់ៗ ។ ក្នុងចំណោមឧបករណ៍​ភ្លេងទាំងអស់ អ្នកភ្លេងត្រូវប្រកាន់ផ្លូវ ដើររនាតឯក មិនតាមលក្ខណៈនៃឧបករណ៍នីមួយៗ ដូច​ផ្លូវដើររបស់រនាតធុង ផ្លូវដើររបស់ខ្លុយ មិនដូចផ្លូវដើររបស់តាខេ ។ល។ ពេលប្រគំម្តងៗអ្នក​ភ្លេងច្រើនតែប្រើល្បិច ក្នុងការបំភ្លៃបង្វែងដានគ្នាទៅវិញធ្វើឲ្យម្នាក់ៗ ស្ថិតនៅក្នុងការប្រុង​ប្រយត័្ន ។ អ្នកភ្លេងមហោរីម្នាក់ៗ ត្រូវតែ​ប្រឹងពង្រីកសមត្ថភាពបច្ចេកទេស និង ការចងចាំក្នុង​ខ្លួន​​ឲ្យកាន់​ ខ្លាំងរឹងមាំឡើងដើម្បីទ្រាំទ្របានក្នុងការប្រគំ ពីការចាប់ផ្តើមរហូតដល់ទីបញ្ចប់ចៀស​វាងចាញ់គេនៅពាក់កណ្តាលបទ ។ អ្នកភ្លេងក្នុងវង់ជាមួយគ្នាគឺជា អ្នកស្គាល់ចិត្តថ្លើមគ្នាទៅវិញ

ទៅមកពុំសូវប្រគំបំបាក់មុខមាត់គ្នាឡើយ ។ ប្រសិនបើមានអ្នកភ្លេងក្នុងវង់ភ្លេងផ្សេងៗម្នាក់ ឬ ពីរនាក់ ទៅចូលរួមប្រគំក្នុងក្រុមដទៃនោះ ការប្រគំ​ពិតជាស្ថិត​ក្នុងល្បិចកេវកុងគ្នាទៅវិញទៅមក ដើម្បីបំបាក់គ្នាលើខាងបច្ចេកទេស លើការចង់ចាំស្ទាត់ជំនាញ លើទេពកោសល្យរហូតដល់មាន​​ចម្លើយសារភាព ចាញ់ឈ្មះទៀតផង ។

នៅក្នុងការប្រគំកំដរពិធីសប្បាយណាមួយ ប្រសិនបើមានវង់ភ្លេងមហោរី ២ ឬ ៣ វង់ វង់ភ្លេងនីមួយៗ តែងតែប្រឹងអស់ពីសមត្ថភាព ក្នុងការប្រគំយកឈ្មះចាញ់ ។ វង់ភ្លេងណាដែល​មានសមត្ថភាព ក្នុងការប្រគំយកឈ្នះចាញ់ ។ វង់ភ្លេងណាដែលមានសមត្ថភាពខ្ពស់ប្រគំបាន​យូរក្រអស់បទភ្លេងប្រើបទធំៗ វែងៗ វង់ភ្លេងនោះតែងតែទទួលបានការសរសើរ អបអរ ចោម​រោម លើកទឹកចិត្ត អំពីសំណាក់អ្នកស្តាប់ ។ ការប្រគំបញ្ចេញសមត្ថភាពយកប្រៀបឈ្នះចាញ់ មានតែនៅក្នុងក្រុមភ្លេងមហោរីទេ ។